Znani? Nieznani? – Stąd / Wywiad z Małgorzatą Pawłowską.

- Pani Małgorzato, serdecznie  gratuluję występu. Miło jest podziwiać tych, którzy wywodzą się stąd i swoim artystycznym talentem potrafią dostarczyć nam tyle pozytywnych emocji. Skąd u pani zainteresowanie piosenką rosyjską i folklorem wschodniosłowiańskim?

- Fascynacja folklorem przyszła potem, ale zainteresowanie piosenką rosyjską, proszę sobie wyobrazić, wyniosłam z Sokołowa. Kiedyś nie było tych wszystkich możliwości, jakie ma młodzież teraz. Garnęliśmy się do tego, co nam oferowano. W połowie lat 80., będąc uczennicą LO, należałam do zespołu wokalnego. Uczestniczyłyśmy w eliminacjach do Festiwalu Piosenki Radzieckiej, marzył nam się występ w Zielonej Górze, dotarłyśmy do Radomia. Prowadził nas z wielką pasją profesor Włodzimierz Krasnodębski i jestem do dziś mu bardzo wdzięczna, bo on zaszczepił w nas takie „na luzie”, a jednocześnie pełne pasji podejście do muzyki. Sam był i pewnie jest takim człowiekiem z pasją. Serdecznie go w tym miejscu pozdrawiam. Pamiętam też moich nauczycieli muzyki - z „dwójki” pani Bożena Zalewska, z Ośrodka Kultury pani Krystyna Kowalewska. Miałam przyjemność muzykować pod ich okiem. I jeszcze pani Janina Tenderenda od zajęć baletowych. To wszystko procentowało, kiełkowało we mnie.  Później, kiedy rozpoczęłam w Łodzi studia na filologii rosyjskiej, okazało się, że w moim Instytucie funkcjonuje prawdziwa orkiestra bałałajkowa.  Na pierwszym wieczorze rosyjskim odkryto we mnie wokalistkę, która się im przyda. I tak całe studia spędziłam z nimi. Trochę koncertowaliśmy, byliśmy też ostatecznie w Zielonej Górze. I tak zostało do naszych czasów.

- Kto najbardziej przyczynił się do wyboru kierunku studiów – tradycja rodzinna, może szkoła czy też konkretna nauczycielka?

- Moja mama ukończyła filologię rosyjską, ale raczej mnie nie namawiała w tę stronę, absolutnie. Miałam szczęście do dobrych nauczycieli języka rosyjskiego: p. Naronowicz, p. Nikiel, p. Walentyna Szachowicz. To one zachęciły mnie swoją postawą, osobowością, poziomem nauczania.

- Jak to się stało, że powstał ten właśnie zespół?

- Wywodzimy się ze wspomnianej Orkiestry „Bałałajki” przy Uniwersytecie Łódzkim. Nasz profesor, pan Andrzej de Lazari nakłonił nas do stworzenia zespołu o troszkę innym, kabaretowym klimacie. Zespół powstał 20 lat temu i z krótką przerwą istniejemy do dzisiaj. Początkowo to nasze muzykowanie traktowaliśmy trochę pół - żartem. Tak poważniej zaczęło się po tym, jak kilka lat temu przyjechaliśmy tutaj, do Sokołowa, na Jubileusz 50-lecia pracy mojej mamy. Później zaczęto nas zapraszać na koncerty w różne miejsca.

- Gdzie koncertowaliście?

- W Łodzi, w Warszawie i innych miastach w Polsce i za granicą. Występowaliśmy też w Rosji, Dotarliśmy aż na Syberię, gdzie uczestniczyliśmy w dużej imprezie międzynarodowej i udało nam się tam w pewien sposób zaistnieć.

- Jakieś nagrody, wyróżnienia?

- Tak, były wyróżnienia. Jesteśmy zapraszani w różne miejsca, doceniani. My gramy nie dla nagród, nie takie oczekiwania mamy. Przyjaźnimy się, chcemy się bawić i cieszyć muzyką.

- Czy zespół nagrał płytę?

- Tak, jedną, pięć lat temu - „Razprahajte chłopcy koni”. Taka mieszanka rosyjsko – ukraińska, folkowo – romansowa. Wybraliśmy na tytułowy utwór piosenkę, która, mimo że ukraińska, jest popularna w całej Rosji, od Petersburga po Odessę. Myślimy o drugiej płycie, ale chcemy, by była dojrzalsza, przemyślana i to się tak powoli rodzi w nas.

- Czy wykonuje też pani swój wyuczony zawód?

- Tak, wykonuję. Pierwsze kroki w zawodzie miałam przyjemność stawiać w Sokołowie, w Zespole Szkół.  Później wróciłam do Łodzi, z powodów osobistych i z tęsknoty za zespołem również.  Obecnie mam ogromną przyjemność pracować w najlepszych łódzkich liceach, ze wspaniałą zdolną młodzieżą, ucząc języka rosyjskiego.

- Był też chyba epizod z informatyką?

- Tak. Wcześniej pracowałam w niemieckiej firmie komputerowej, zupełnie inna bajka. Próbowałam to pokochać, starałam się wykonywać swoje zadania jak najlepiej i odnosiłam też sukcesy, ale gdzieś tam w duszy coś innego grało. Dzisiaj cieszę się bardzo, że robię to, co lubię.

- Mówiła pani na koncercie, że przyjazdy do Sokołowa są ważne. Dlaczego?

- Ważne, bo tu są moje korzenie, tu jest pochowany mój ukochany ojciec, tutaj mieszka mama, która jest dla mnie podporą i doradcą. W momentach krytycznych i nie tylko ten kluczowy telefon od niej pomaga rozwiązać problemy. Nie wyobrażam sobie, że nie będzie wiecznie … chciałabym, żeby była …, myślę, że będzie wiecznie tu dla mnie istniała.

- To piękne słowa. Jestem pewna, że pani mama będzie bardzo wzruszona czytając je… A ja chciałabym także usłyszeć coś o współpracy z naszym sokołowskim środowiskiem.

 - Od kilku lat jesteśmy zapraszani do Serpelic na Międzynarodowe Obozy Gwaroznawcze organizowane przez Sokołowskie Towarzystwo Społeczno – Kulturalne. Od czasu do czasu występujemy też w Sokołowskim Ośrodku Kultury. Byliśmy zaproszeni na ubiegłoroczne Nadbużańskie Spotkania Folklorystyczne, za co jesteśmy ogromnie wdzięczni pani dyrektor Marii Koc. Udział w tej cyklicznej imprezie plenerowej był dla nas ciekawym doświadczeniem. Takie imprezy plenerowe mamy na swoim koncie w środowisku łódzkim i nie tylko, ale było nam przyjemnie wystąpić przed sokołowską publicznością.

- Co chciałaby pani już na zakończenie wywiadu powiedzieć czytelnikom Wieści Sokołowskich?

- Chciałabym powiedzieć wszystkim młodym ludziom, że kiedy na tym wczesnym etapie swojego szkolnego życia poczują, że coś im w duszy gra, wszystko jedno co, to niech będą wierni swojej pasji i ją w miarę możliwości rozwijają. Niech nie patrzą na zdziwione miny znajomych, przyjaciół, niech robią swoje, bo ta pasja będzie ich podtrzymywać przez całe życie i będą mieli furtkę, którą będą mogli wychodzić i uciekać od takiej szarej codzienności. Gorąco zachęcam.

- Serdecznie dziękuję i do zobaczenia na następnym koncercie.

                                                                                              Rozmawiała Jadwiga Ostromecka

« wróć | komentarze [3]