Moim sukcesem są synowie

„Wieczór wspomnień” Antoniego Czarnockiego zorganizowano w sokołowskiej „Jedynce”. To postać znana całemu społeczeństwu sokołowskiemu. Mąż, ojciec, dziadek, psycholog, nauczyciel, biegły sądowy, starosta i ostatnio radny powiatowy. Od stycznia tego roku - także emeryt.

Jak sam mówi – Teraz, aby tylko zdrowie dopisywało, żeby można było z tej emerytury korzystać.

Pierwsza szkoła
Urodził się 17 listopada 1949 roku w Wyrozębach. Szkołę Podstawową ukończył w Sawicach.
- Szkoła wtedy mieściła się w prywatnych domach rozrzuconych na krańcach wioski – opowiada pan Antoni. – Moja klasa była jednak bardzo liczna: uczęszczało do niej 41 uczniów. Właśnie dlatego uczyliśmy się w sali przeznaczonej na szkołę i od nas zaczynano lekcje.
Mając niespełna 14 lat wyjechał do renomowanej i nowatorskiej – jak na tamte czasy – szkoły średniej, do Technikum Chemicznego w Pionkach. Tam uczęszczał do klasy o profilu Przetwórstwo Tworzyw Sztucznych. Z rozrzewnieniem wspomina swój pobyt w internacie.
- Do domu jeździło się tylko 3 razy w roku na święta i na wakacje. A na pozostały czas domem naszym był internat. Pamiętam wspaniałych wychowawców, którzy niezwykle starannie dbali o naszą kulturę osobistą, higienę, sprawność fizyczną. Obiekt był doskonale wyposażony. Na terenie internatu znajdowały się korty tenisowe, pełnowymiarowe boiska do piłki siatkowej, nożnej. W zimie obowiązkowo lodowisko. Wokół internatu był park, gdzie chadzały pawie, a my na ławeczkach uczyliśmy się do klasówek – wspomina.

Niezwykły wykładowca
Po szkole średniej Czarnocki odbywał dwuletnią służbę wojskową w jednostce w Nowym Dworze Mazowieckim. - Wraz z innym kolegą byliśmy przydzieleni do administracji.
Po wojsku rozpoczął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, na ówczesnym wydziale filozofii ze specjalnością psychologia. - Był to najpiękniejszy okres mojego życia - wspomina - Tam poznałem moją żonę i już na czwartym roku studiów byliśmy małżeństwem. Tam też spotkałem kardynała Karola Wojtyłę, który był naszym wykładowcą. Nauczali nas najwybitniejsi profesorowie świata.
- Po ukończeniu studiów szukaliśmy z żoną pracy. - opowiada. - Pisaliśmy do wielu firm i instytucji, ale najlepsza oferta przyszła z Sokołowa – to właśnie dlatego tu się znalazłem. Rozpoczęliśmy z żoną pracę w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Bardzo lubię swoją pracę, może to właśnie dlatego sędzia Dąbrowski namówił mnie jeszcze na pracę biegłego sądowego. Do dziś jest to istotne dla mojego rozwoju zawodowego.

Zastał drewnianą…
Po dziesięciu latach pracy w poradni Czarnocki otrzymał propozycję objęcia stanowiska dyrektora szkoły. Trzykrotnie odmawiał. Przeważył ambicjonalny argument. - Usłyszałem, że pierwsze dziesięć lat to zdobywanie doświadczenia, następne dziesięć to najbardziej twórcze lata, a kolejne dziesięć to przygotowanie do emerytury. A skoro tę pierwszą dziesiątkę mam już za sobą, to czas na nowe wyzwanie i wykazanie się w czymś innym. No i przez następne szesnaście lat byłem dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 1.
Pracę w tej szkole można podsumować tak, jak to kiedyś napisała polonistka Wiesława Kwiek: -„Zastał Jedynkę drewnianą a zostawił murowaną”. Jego to zasługą jest między innymi wybudowane nowe skrzydło (nowe sale lekcyjne) łączące dawny budynek szkoły z salą gimnastyczną, której też był inicjatorem i niemal budowniczym. Trudno tu wypisać wszystkie zasługi jakie miał Czarnocki dla szkoły, gdy był jej dyrektorem. Dość powiedzieć, że gdy odchodził płakali wszyscy – on też. A historia? Lubi się powtarzać. Znów ktoś przyszedł i powiedział mu – Tu już wszystko zrobiłeś. Idź zrób coś nowego. Tym nowym okazało się stanowisko Starosty Sokołowskiego. Pełnił tę funkcję przez dwie kadencje – do emerytury.

Nowa tradycja
Pracownicy Szkoły Podstawowej nr 1 postanowili przygotować dla niego wieczór pożegnalny. Szybko się okazało, że można nazwać to spotkanie „Wieczorem wspomnień”, który może być cykliczny, a którego honorowymi gośćmi będą emeryci. - Pracownicy już na emeryturze wpisują się w nasze działania związane z budowaniem i podtrzymaniem tradycji – mówi dyrektor szkoły Zofia Steć – Tak, jak w „Biesiadzie Jesiennej” staraliśmy się podkreślić rolę i doświadczenie absolwentów w tworzeniu społeczności szkolnej, tak tutaj chcieliśmy pokazać jak ważni dla naszej szkoły na pewno są i byli w różnych latach swojego życia pracownicy emeryci. Mam nadzieję, że kolejny wieczór będzie poświęcony p. Janowi Cichowskiemu, który był dyrektorem szkoły przed panem Czarnockim. A takie działania wspomnień wpiszą się na stale w kalendarz szkolny.
Podczas wieczoru wspomnień można było posłuchać o życiu pana Antoniego. Wszystko było poparte wyciągami z kronik szkolnych i osadzone w życiu niemal każdego pracownika szkoły – Staraliśmy się przewinąć jego życie przez nasze – mówią organizatorzy. Wspominali wszyscy z uśmiechem i rozrzewnieniem patrząc na zdjęcia z dawnych lat.
- Wieczór mile mnie zaskoczył jakością i przygotowaniem – mówił honorowy gość. – Tak wiele było materiałów i wspomnień. Byłem przecież tak związany z tą szkołą. I jakby już na koniec dodaje – Nie udałoby mi się to, gdyby nie żona, która zajmowała się synami. Dziś oni są moim sukcesem.
TEKST/FOT. ROBERT GOLATOWSKI

« wróć | komentarze [15]