2015-05-15
W roku jubileuszu stulecia sokołowskiego harcerstwa swoją przygodę z harcerstwem wspomina Wanda Wierzchowska, komendantka hufca ZHP w Sokołowie Podlaskim w latach 1962 – 67.
Jubileuszowe wspomnienia na stulecie
W roku jubileuszu stulecia sokołowskiego harcerstwa swoją przygodę z harcerstwem wspomina Wanda Wierzchowska, komendantka hufca ZHP w Sokołowie Podlaskim w latach 1962 – 67.
Młodsza generacja „Należeli do niej miedzy innymi Ewa i Jerzy Rabek. Jurek Rabek, chciałam podkreślić, że dla hufca dużo zrobił, podobnie jak Czarek Popowski, który prowadził Młodzieżowy Krąg Instruktorski. Następnie Jacek Szczekutek, świetny oboźny, moja prawa ręka; Janek Kowalewski (bardzo solidny chłopak, ważna postać, często jeździł na zgrupowania chorągwiane), Tadek Rosiak (akordeonista), Zosia Perłowska, Maria Kuzak, Ewa Brzozowska (Maksjanowa obecnie), Mirka Sobolewska (Krasnodębska), Krysia Kwapisiewicz, Małgosia Koprowska, Jarek Bindas, Krysia Matysiak, Krzysztof Woźniak, Staszek Jurczak, Rysiek Głowacz, Bogdan Szafraniec, Andrzej Tokarski, Kazik Nikiel, Halina i Paweł Sidorowie, Marta Stroińska, Bogdan Olędzki, Krzysiek Wąż i wielu innych. To byli chłopcy i dziewczęta z tamtych lat, chłopcy z moich obozów, moi wychowankowie, moja kadra obozowa. MKI istniało długo. Kończyli szkoły, przyzwyczajeni do pracy harcerskiej, działali, spotykali się. Nawet u mnie w mieszkaniu. Czuli potrzebę spotykania się, kontakt trwał na zasadzie fajnych przyjaźni zawiązanych w harcerstwie. Szkoła to każdemu kojarzy się z bardziej z jakimś obowiązkiem, a harcerstwo z ciekawym przeżyciem, prawdziwą przyjaźnią.
Pamiętam wszystkich, szczególnie moich wychowanków. Wielu do dziś utrzymuje ze mną kontakt, nawet jeśli są poza Sokołowem. W maju 2008 roku moi byli harcerze zorganizowali mi uroczystość z okazji 50-lecia służby harcerskiej.”
Obozy harcerskie
„Byłam na dziewiętnastu harcerskich obozach. Na pierwszym, w Drohiczynie w 1958 roku jeszcze jako oboźna, podobnie jak w Soczewce k/Gostynina, skąd w 1960 pojechaliśmy prosto na Zlot Grunwaldzki. Potem Serpelice w 1962 roku. Na kolejnych już jako komendantka: Trelkowo, Rudy/k Puław, Trelkowo, Ruciane Nida 66, Sędańsk, Spychowo, dwukrotnie Dubowo, Mołowiste, Serwy, Mikaszówka, Paniewo gm. Płaska, Purda, Szumin.
W 1983 roku wyjeżdżałam z młodzieżą do Saksonii w ówczesnej NRD. Z obozu w Czarnusze w 1996 roku pamiętam grupy polonijne z Baranowicz na Białorusi, nad którymi sprawowałam bezpośrednią opiekę.”
Komendantka hufca.
„To było po obozie w Serpelicach w 1962 r., gdzie byłam oboźną, a dh Maćkowiak komendantem. Ktoś mnie pewnie wypatrzył. W wakacje do moich rodziców do Wierzbic przyjechał Michał Woźniak i Władek Krzywoń, zastępca Komendanta Chorągwi Mazowieckiej i zaproponował mi tę funkcję. Miałam trochę obaw, tym bardziej, że jako nauczycielka dostałam wtedy mieszkanie w szkole nr 2, ale zdecydowałam się. Na szczęście mieszkanie pozostało. Słynne były wtedy spotkania komendantów hufców w siedzibie Chorągwi Mazowieckiej w Warszawie. Było nas tylko trzy kobiety, pozostali to panowie, fajna grupa, uczyliśmy się od siebie. W Miedzeszynie byłam dwa razy na spotkaniu weteranów harcerstwa, wysłuchałam wielu wspomnień z dawnych lat. W latach 1964 – 1968 byłam członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej, jeździłam na spotkania w różnych miejscach Polski, zdobyłam bardzo duże doświadczenia przydatne w pracy harcerskiej. Z lat mojego komendantowania szczególnie pamiętam ważny obóz w Rucianem-Nidzie w 1966 r. Obchodzono wtedy tysiąclecie państwa polskiego. Wtedy też nadano hufcowi imię Janusza Korczaka. W sierpniu był zlot w Treblince, przyjechał Naczelnik ZHP dh Jerzy Majka. W tym też roku był mój ślub z Henrykiem Wierzchowskim. Na cywilny do Sokołowa przyjechali goście z Komendy Chorągwi, był MKI w całości, urządzili nam wielką fetę w USC. Potem 28 października w Warszawie w kościele p.w. św. Aleksandra na pl. Trzech Krzyży braliśmy ślub kościelny. Takie były czasy, że trzeba było się trochę kryć. Numer dobry wyszedł wtedy – sobota, wychodzimy po ślubie z kościoła, a ulicą obok idą Michał Woźniak i Józef Borecki, ówcześni posłowie. I wszystko się wydało. Musieliśmy ich zabrać na obiad. A potem w Sokołowie wszyscy wiedzieli, że druhna Wierzbicka brała ślub kościelny w Warszawie.”
Z pozycji seniora
„Z hufcem kierowanym przez dh. Bożennę Hardej utrzymuję kontakty do dzisiaj. Kontakty z instruktorami – seniorami są bardzo ważną formą popularyzacji harcerstwa i utrzymania ludzi starszych w poczuciu, że są potrzebni. Pamiętam Hufcowe Spotkania Pokoleń – dwa na obozie w Czarnusze, dokąd pojechaliśmy autokarem. Było bardzo sympatycznie. Potem po latach spotkaliśmy się jeszcze w Jaśkowie.
W latach mojej młodości harcerstwo było traktowane bardzo poważnie. Pamiętam, że bardzo przeżyliśmy kurs w Skolimowie i zobowiązanie instruktorskie. Rozumieliśmy, że jest się instruktorem do końca życia. Wydaje mi się, ze trzeba zrobić wszystko, żeby harcerstwo było zawsze na serio, z porządkiem organizacyjnym i programowym. To działa wychowawczo, dyscyplinuje, uczy szacunku dla innych i obowiązkowości. Dobrym przykładem „harcerskiej szkoły” jest moja córka Małgorzata, która mając 1,5 roku już była z Nami na obozie. Potem szkoła i kolejne etapy życia zawodowego, ale tzw. „żyłka społecznika” tkwi w niej nadal”
Obozy naukowe
„Z harcerstwa wyrosły obozy naukowe. Kadrę miałam spośród swoich harcerzy. W ramach Sokołowskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego zorganizowaliśmy ich 15. Wynikały one również z potrzeby spełniania się dalej. Okazały się niesamowitą frajdą – młodzież licealna uczestniczyła we wspaniałym wypoczynku, a jednocześnie uczyła się pracować naukowo. Poznawaliśmy ciekawych ludzi z różnych naukowych placówek, a także grupy Młodej Polonii na Białorusi i Wileńszczyźnie. Kontakty z Domem Polskim w Wilnie utrzymujemy na bieżąco. Ale to już temat na inną rozmowę”.
JO
« wróć | komentarze [0]
Dodaj komentarz
Komentarze do tego wpisu
Nie utworzono jeszcze komentarzy dla tego wpisu
Strona 1/1
