Czas na zmianę warty?

Powiatowe Spotkania z Poezją i Prozą Podlasia już przechodzą do historii. Żaden z powiatów byłego województwa siedleckiego, nie może się pochwalić imprezą poetycką o takim zasięgu i charakterze.
      
„Moja podlaska ziemio,/ gdzie wśród łąk i lasków/ jeziorka drzemią/ pod błękitnym niebem,/ płynąca mlekiem,/ pachnąca chlebem...”. Tym fragmentem wiersza „Ziemio moja” Witolda Lorentowicza z podsiedleckiej wsi Polaki witałam uczestników i gości wszystkich edycji Powiatowego Spotkania z Poezją i Prozą Podlasia. Utwór ten zachwycił mnie swoim pięknem i prostotą, autentycznym oczarowaniem nadbużańskimi krajobrazami i gościnnością mieszkających tu ludzi. Pobrzmiewa w nim nuta Mickiewiczowskiej „Inwokacji” zrodzonej z miłości do rodzimego krajobrazu. My też chcieliśmy pokazywać piękno tej krainy i uczyć miłości do niej. Takie cele przyświecały naszej imprezie, która już przechodzi do historii, czyli cyklowi poetycko – krajoznawczych wędrówek po naszym powiecie.

Ponad 500 uczestników
Wymyśliłam ją jesienią 2001 roku. Sokołowskie (Powiatowe) Spotkania z Poezją i Prozą Podlasia były od początku organizowane z myślą o uczniach i nauczycielach, ale w najśmielszych marzeniach nie sądziłam, że impreza rozwinie się w taki sposób, jak to miało miejsce. Z roku na rok przybywało nam uczestników i dochodziły nowe elementy, aż ustalił się ostateczny program imprezy: konkurs recytatorski dla szkół podstawowych i gimnazjów,
Turniej Jednego Wiersza dla gimnazjalistów i uczniów szkół podstawowych, sadzenie wierzby, zwiedzanie miejscowości, degustacja dań kuchni regionalnej, program artystyczny, prezentacja i sprzedaż rękodzieła oraz publikacji regionalnych twórców.
Nasze spotkania wpisały się na stałe do kalendarza imprez kulturalnych w powiecie i co roku gromadziły wielu miłośników oraz twórców poezji. Podczas dziewięciu edycji przez nasze konkursy przewinęło się ponad pięciuset uczestników. Zmieniali się uczniowie; jedni kończyli gimnazja i przechodzili do szkół średnich, inni rozpoczynali edukację w czwartej klasie szkoły podstawowej i dołączali do nas. Zmieniali się też opiekunowie; jedni rezygnowali z uczestnictwa w imprezie i przygotowywania uczniów, inni dołączyli do naszej poetyckiej wędrówki gdzieś w jej połowie i już zostali do końca.

Grono życzliwych ludzi
Powiatowe Spotkania z Poezją i Prozą Podlasia już przechodzą do historii. Żaden z powiatów naszego regionu, czyli byłego województwa siedleckiego, nie może się pochwalić imprezą poetycką o takim zasięgu i charakterze. Nam się udało, a to dlatego, że spotkałam na swojej drodze mądrych i otwartych ludzi.
W piątek 15 października w Sterdyni podziękowałam tym, którzy wspierali mnie w ich organizacji: dyrektorom szkół i ośrodków kultury- współgospodarzom naszych imprez - za gościnność, wspaniałą organizację i życzliwość. Dzięki nim poznaliśmy wszystkie gminy naszego powiatu, ich historię i współczesność, twórców ludowych i ich dokonania. Profesorowi Franciszkowi Kobryńczukowi, Irenie Filipczuk, Bożenie Mrozowskiej, Bogusławie Szmurło i Barbarze Bocheńskiej oraz innym, którzy pomagali nam oceniać popisy recytatorskie uczniów i ich własne utwory. Nauczycielom i opiekunom na co dzień pracującym z młodzieżą, służącym pomocą w wyborze tekstów oraz dbającym o piękno i czystość polskiej mowy. Wśród nich najbardziej zasłużeni to: Jadwiga Kalinowska ze szkoły w Sabniach, Urszula Danielska z sokołowskiej „Czwórki” , Jadwiga Ostromecka z Zembrowa oraz Katarzyna Kurowicka z Kosowa Lackiego.

Żegnam się z Erato
Wszystkim uczestnikom konkursów dziękuję za wspólną wędrówkę po krainie poezji i gminach powiatu sokołowskiego.
Piątkowe spotkanie było też promocją nowej publikacji „Zmiana warty”. Podsumowanie dziewięciu edycji Powiatowych Spotkań z Poezją i Prozą Podlasia”. Tą książką i uroczystością w Sterdyni pożegnałam się z Klubem Literackim „Erato”, a to przecież 10 lat mojego życia. Mam nadzieję, że znajdzie się ktoś, kto będzie tę moją działalność kontynuował, by rodzące się na naszej ziemi talenty mogły wspaniale rozkwitać.
WIESŁAWA KWIEK
FOT. ERATO

« wróć | komentarze [0]